Blog 1 : De aftrap
19 maart 2023, daar zit ik dan. Met mijn moeder aan een tafeltje in een restaurant. Samen zijn wij op zoek naar foto’s voor op mijn website en we zijn aan het brainstormen wat ik eigenlijk wil schrijven. Ik heb nog steeds geen idee. Goed begin he?
Vanaf 1 maart sta ik ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Ik heb de stap eindelijk gezet. ZZP’er als ervaringsdeskundige met specialisme eetproblematiek en zelfbeeld-/lichaamsbeeldproblematiek. Ik merk vooral dat ik nog onzeker ben over het profileren van mijzelf als ervaringsdeskundige. En dat is ook waarom ik ervoor gekozen heb om al te starten zonder specifiek doel of een specifieke richting. Al zal ik maar iets kunnen bijdragen in iemand zijn proces, in de kennis over eetproblematiek in Nederland of voor mijzelf nog wat stappen zetten in mijn eigen proces. Dan is het voor mij waardevol genoeg om te beginnen.
Ik ben in oktober 2022 gestart met de opleiding Ervaringsdeskundigheid voor (zorg)professionals op Windesheim in Zwolle. Dit was de weg die ik al een langere tijd zocht. De manier van communiceren met elkaar, de eerlijkheid, oprechtheid en jezelf kunnen zijn, maar toch op een professionele manier anderen leren ondersteunen en begeleiden. Dat is wat ik wil gaan doen!
In mijn werk als maatschappelijk werker de afgelopen jaren, kwam ik vaak op een punt dat mijn intuïtie mij iets anders vertelde, dan wat ik in eerste instantie als professional zou willen in die situatie. Ik heb dit lang onderdrukt, maar in mijn eigen proces werd mij steeds meer geleerd dat ik mijn intuïtie mocht gaan volgen. Dat werd ook steeds fijner. En dus wanneer ik niet mijn intuïtie ging volgen, voelde dit steeds minder prettig. Maar ook ik had vooroordelen en stigma’s over ervaringsdeskundigen (gehoord). Daarnaast was ik vooral bang dat anderen niet zouden begrijpen dat je op een professionele manier ervaringskennis kan meenemen in je werk. Dat dit niet als een last hoeft te voelen voor cliënten en collega’s. Ik leer in mijn opleiding dat ik mijn ervaringskennis alleen inzet wanneer dat past en wanneer daar toestemming voor is. Ik deel alleen mijn ervaringskennis die op dat moment aansluit in de situatie en zo zijn er nog vele ‘afspraken’ uit de beroepscode van de ervaringsdeskundige professional die belangrijk voor mij zijn.
Dat was de professionele kant. Ik, Kim, merk dat als ik meer mijzelf kan zijn in mijn werk met mensen, ik veel meer kan bereiken in het meelopen in een proces van iemand anders. Ik kan eerlijk zijn, waardoor vertrouwen groeit. Ook is de drempel tussen mij en de ander lager omdat dingen delen die bijvoorbeeld schaamte met zich meebrengen, dan makkelijker kunnen zijn. En ik kan een voorbeeld zijn in de weg vooruit/omhoog. Deze positieve effecten van ervaringskennis delen in professionele begeleiding, is wat mij zo fantastisch heeft geholpen in mijn eigen proces.
Dat is nogal een proces geweest. Ongeveer drie jaar geleden kwam ik erachter dat mijn gedoe met eten, toch iets meer dan gedoe was. Ik bleek een eetstoornis te hebben. Boulimia noemde ze het, met anorectische periodes. Ik een eetstoornis? Ben je gek! Ik kan toch nog functioneren? Ik heb een baan, huis, man en vrienden om mij heen. Maar laat dat nou niet echt criteria zijn om een eetstoornis niet te hoeven hebben. Dat had ik dus wel en dat hebben mijn therapeuten mij vaak moeten vertellen. Niet dat die stempel voor iedereen nodig is. Ik had die wel nodig, om mijzelf te leren accepteren en belangrijk te vinden. Zo kon ik loskomen van mijn eetstoornis en eraan werken die te laten verdwijnen. Toch ging ik wel slechter functioneren en de eetstoornis ging steeds harder aan mij trekken. Dit komt vast later nog wel eens aan bod, maar na een korte periode bij een reguliere psycholoog, wist ik dat dit niet ging werken. Gelukkig kwam ik via een blogsite voor mensen met eetproblemen; bij Human Concern terecht en heb ik mij door de huisarts laten doorverwijzen naar Zwolle. Helaas duurde het een jaar voordat ik op intakegesprek kon komen en in de tussentijd mocht ik moeder worden van mijn zoontje Jip. Fantastisch dat dit ondanks mijn onregelmatige menstruatie en ontzettend ongezonde lichaam, door de jarenlange eetstoornis, toch gebeurde. In deze periode is de eetstoornis zich behoorlijk gaan nestelen in mij. Zo kwam ik er ook achter, hoe verdrietig dit ook was, dat zelfs een kind krijgen en daarvoor willen leven, niet voldoende was om patronen te veranderen. Gelukkig met de begeleiding van ervaringsdeskundigen van Human Concern, heb ik de eetstoornis kunnen overwinnen. Sinds ongeveer twee maanden kan ik zeggen dat ik hersteld ben. Of ik ooit er helemaal vanaf kom weet ik niet. Ik zal niet snel vergeten hoeveel calorieën er in hagelslag of aardbeien zitten en bepaalde gedachten blijven vast soms nog opkomen. Maar het allerbelangrijkste is, dat het mijn leven niet meer beïnvloed. Ik handel niet meer naar deze gedachten en ik kan veel vrijer omgaan met eten. Ik weet wat mijn valkuilen zijn en wanneer ik op moet letten op eventuele terugval.
Nu is vooral mijn enthousiasme aangewakkerd om iets te gaan doen voor andere mensen met problemen rondom voeding, eetproblematiek, laag zelfbeeld, depressieve klachten en de zoektocht naar hunzelf. Wat voor vorm dit gaat krijgen weet ik nog niet. Het stroomt weer bij mij. Ik voel me gelukkig en energiek en dan komt het vast vanzelf. Dat is ook hoe ik in mijn bedrijf wil staan. Ik wil anderen ondersteunen waar de behoefte ligt en niet vanuit mijn aanbod. Natuurlijk wel tot de grens waar ik dat kan. Ik heb in mijn werk als maatschappelijk werker veel ervaring opgedaan in het aanbod aan hulpverlening in Nederland en kijk graag mee wat er nodig is om iemands proces te kunnen starten/vervolgen.
Ik sta dus helemaal open voor vragen, ideeën en samenwerkingen. Je bent welkom en ik nodig je uit om mij te appen, bellen of mailen wanneer dat past.
